عـزم   وداع   کـرد   جـوانی  بـه  روستـا ی        در  تیره  شا می از بر  خورشید  طلعتی

طبع  هوا  دژم  بُد   و  چـرخ  از  فراز  ابـر        همچو ن  حبا ب در د ل دریا ی  ظلمتی

زن  گفت  با جوان  که  از این  ابر فتنه زای        ترسـم  رسد  به   گلبـن  حسن  تو  آ فتی

در این  شب  سیه  که  فرو  مرده  شمع   ماه       ای  مه  چراغ   کلبۀ   من  با ش  ساعت

لیکن  جوان  ز جنبش  طوفان  نداشت  با ک         د ریـا  د لا ن  ز مو ج   ندارند  دهشتی

برخا ست  تا  برون  بنهد   پای  زان  سرای          کـو را د گـر   نبود   مجـا ل   ا قا متـی

سرو  روان  چو  عـزم   جوان  استـوار  دید         افرا خت  قا متی  که عیا ن  شد  قیا متی

با  یک  نگـاه   کرد   بیـا ن  شرح  ا شتیـا ق        بی   آ نکه  ا ز زبا ن  بکشد   با ر  منتّی

چون گوهری که غلتد  بر صفحه ای  ز سیم         غلتان به سیمگون رخ وی اشک  حسرتی

زان  قطرۀ  سرشک  فرو  ما ند   پا ی  مرد         یکسر ز د ست رفت  اگرش  بود  طاقتی

آتش  فتا د  در د لش  از آ ب   چشم   دوست         گفتی  میا ن  آ تش  و  آ ب  است  نسبتی

این طرفه بین که سیل خروشان دراو نداشت          چنـدان  اثـر  که   قطـرۀ   ا شک  محبتی

به  خویش گفتم : بایدبرای هدیه به دوست                در انتهای   سفر  تحفه ای  گران ببرم

هر آنچه  را  که  پذیرای  خاطرش  باشد               فراهم  آرم  و نزدش  به  ارمغان  ببرم

جهان بگردم  و شئ   نفیس  و بی  ما نند               که  مثل آن  نتوان  یافت در جهان ببرم

متاع   قابل  و ارزنده ای  که  در  بر  او               بود  ز مهر د ل  خسته  ترجمان ،ببرم

به  هر دیار که  رفتم  به  هر کجا  جستم               نبود   تحفۀ   شایسته ای  که  آ ن  ببرم

هر آنچه بودکمی داشت ز او به ود  گفتم                نزیبد  آنکه  گلی  را  به  گلستان  ببرم

زدوست خوبتری نیست درجهان ، نسزد                که  هدیه شمع  به خورشید  آسمان ببرم

پس  از  تفـکر  بسیار  بهتـر   آن   دیدم                 یکی  که  جلوۀ  او را دهد  نشان  ببرم

گزیدم آینه را زانکه بهر هدیه به دوست                 ز روی دوست نکوتر چه می توان ببرم

                                                                                علی باقرزاده « بقا»

مرا با خارغم بگذار و گشت باغ و گلشن کن  

                               پی  ارایش   بزم  حریفان  گل  به  دامن   کن

تو شمع مجلس افروزی من سرگشته پروانه   

                             مرا اتش به جان زن دیگران راخانه روشن کن

مکن نا دیده وزمن تند چون  بیگانگان  مگذر 

                              مرا شاید  که  جایی  دیده باشی چشم بر من کن

چو کار من نخواهد شد به کام دوستان از تو 

                              هلاکم  ساز  باری  فارغم  از  طعن  دشمن کن

                                                                  « وحشی بافقی »

ی  که یک عمر شعار تو جفا کاری   بود            کاش یک ذره  تو را مهر و  وفاداری  بود

دوش  در حلقه  زلف  تو   گرفتاران   را            شرح  اشفتگی  و  رنج  و  گرفتاری   بود

جمع دیدم همه در او صفت حسن و جما ل           لیکن  افسوس که  ازمهر و وفا عاری  بود

دل میازار که  شد  زرد رخ  از باد خزان            لاله روئی که  در او خوی دل ازاری  بود

چشم  عیّار تو با  یک  نظرا فکند   به دام            هر که را شهره  دراین شهر به عیّاری بود

خواب دیدم که شدم دست دراغوش توکاش            کانچه  دیدم همه  در خواب به بیداری  بود

اختران   شاهد  حا لند  که  بی  ماه رخش            کوکب اشک زچشمم همه شب  جاری بود

شوق   جانبازی  پروانه  نگر کاندر عشق              قــدم   اول   پــروانــه   فــداکــاری  بـود

                                                                                  «قاسم رسا»

خیال انگیز و جان پرور چو بوی گل سراپائی

                                   نداری غیر این  عیبی ،که می دانی که زیبائی

من  از  دلبستگیهای  تـو   با    ائینـه  دانستـم

                                 که بر دیدار خود ای  تازه گل عاشقتر از مائی

به شمع و ماه حاجت  نیست بزم عاشقا نت را

                                  تو شمع مجلس افروزی  تو ماه  مجلس  ارائی

چه پرسی کز رخ  و قدت کدامین  خوبتر باشد

                                سراپا  ناز من  موزون ، چو شاخ گل سراپائی

منم ابرو توئی گلبن که می خندی چومی گویم

                                توئی مهر و منم اختر ،که می میرم چو می ائی

مـه   روشن  میان   اخـتران  پنهان  نمی ماند

                               میان  شـاخه های  گل  مشو  پنهان  که  پیـدائی

من  آزرده  دل  را  کس  گره از کار  نگشاید

                                مگر ای اشک غم امشب تو از دل عقده بگشائی

یکی از شعرا یکدسته گل برای محبوب خود برد محبوب این شعر را برای او خواند :

   بگو ای عاشق صادق چرا گلدسته اوردی

                                  دل  بلبل شکستی  غنچه  را  دلخسته اوردی

  او در جواب گفت :

  نه بهر زیب  دستت ماه  من گلدسته  اوردم

                              به خوبی لاف می زد گل به پیشت ،بسته اوردم

گاه  شمع و گاه  گل  گه لاله  گه  پروانه ام     

                                                        آتشـم  ، داغـم ،  سـرا پا  عاشـقم   دیوانه ام

گرچه هرشب بزم خودراپرتوافشانم چوشمع 

                                                       غم  فراتر  باشد   از  شام  غریبان  خا نه ام

از کسی گر مهر بینم  جان  فشانم  بی  دریغ

                                                        هر کجا  شمع  وفا  روشن  شود  پروانه ام

شعله ام ، اما  نسوزم   جز وجود  خویش را

                                                        سرگشی ها می کنم با خود،عجب دیوانه ام

شب که  با یاد  تو در میخانه  جامی می زنم

                                                        سـر زند  خورشید  عا لمتاب  از  پیمانه ام

می کنم غا لب  تهی  ما نند  شبنم  ز ا فتا ب

                                                        گـر  در  امیزد   نگـاهم  با  رخ   جانانه ام

همچواشکی کزبن مژگان بسرغلتد  به خاک

                                                         هر  کجا  بر خاک  ره  افتم  شود کاشانه ام

جای  اسا یش  ندارم  جز  به  دلهای  خراب

                                                        گنجـم   و  پیدا  تـوانی  کرد   در  ویرانه ام

بس که دربزم حریفان باده می نوشم به دوش

                                                        می کشندم  چون سبو تا  خانه  از میخانه ام

تا د لم شد  اشنا  با  عشق  ان  بیگانه  خوی

                                                        جـز  نگاهـش  با   نگـاه  دیگران  بیگانه ام

بس که گفتم شرح گیسویش به شبهای  دراز

                                                        عمر من  کوته  شد  و  کوته  نشد افسانه ام

                                                                              « عبدالله الفت »